۴ آذر ۶۵ روزی بود که طولانی ترین بمباران بعد از جنگ جهانی دوم، در اندیمشک رخ داد و شقایق‌های عاشق بی‌شماری با خون خود اندیمشک قهرمان را رنگین ساختند و اما امروز خواسته‌‌ی مردم اندیمشک ثبت ملی این رویداد مهم در تقویم رسمی کشور است. چرا اندیمشک قهرمان؟؟ اندیمشک، موقعیت استراتژیک و سوق الجیشی […]

۴ آذر ۶۵ روزی بود که طولانی ترین بمباران بعد از جنگ جهانی دوم، در اندیمشک رخ داد و شقایق‌های عاشق بی‌شماری با خون خود اندیمشک قهرمان را رنگین ساختند و اما امروز خواسته‌‌ی مردم اندیمشک ثبت ملی این رویداد مهم در تقویم رسمی کشور است.

چرا اندیمشک قهرمان؟؟

اندیمشک، موقعیت استراتژیک و سوق الجیشی داشت. در زمان جنگ تحمیلی، حمل و نقل ریلی و جاده‌ای در این شهرستان متمرکز شده بود. اندیمشک دارای سه سکوی نظامی(ترمینال نظامی، سکوی جنب کوی شهدا و شرکت نفت، سکوی جنب سیلو و بیمارستان شهید کلانتری) برای انتقال ادوات و لجستیک نیروهای نظامی بود.

اندیمشک، اتصال دهنده‌ی استان‌های خوزستان، ایلام و لرستان و همچنین تأمین کننده سوخت جبهه‌های میانی و جنوبی و شمال استان خوزستان بود. سد و نیروگاه دز، ۵۲۰ مگاوات برق را تامین کرده و در حدود ۲۰ پادگان و مراکز آموزش نظامی در این منطقه متمرکز بود. از طرفی مراکز درمانی مجهزی مانند بیمارستان شهید بهشتی و شهید کلانتری در اندیمشک قرار داشته و همچنين نيروهای نظامی به ایستگاه راه‌آهن اندیمشک می‌آمدند و با قطار به مناطق عملیاتی اعزام می‌شدند و یا به محل زندگی‌شان می‌رفتند.

پیروزی‌های ایران در جبهه‌های نبرد، کام صدامیان را تلخ ساخته و عراق از کارش در برابر ایران پشیمان بود و سعی در گرفتن انتقام شکست‌هاش را داشت. دشمن بعثی با نفس‌های شومش بوییده بود که اندیمشک چه نقش مهم و بسزایی در این جنگ ایفا می‌کند.

حماسه دیروز؛ روزی که اندیمشک بوی خون گرفت

هر سال چهارم آذر که می‌شود، یاد همان روزی می‌افتم که مردان و زنانی در شهرم اندیمشک ایستاده به خاک می‌افتادند و فقط تنها جرمشان نفس کشیدن در هوای این شهر بود.

روز سه شنبه، ۴ آذر ماه سال ۶۵ بود. سه شنبه ای که آتش و سرب بر سر اندیمشک قهرمان باریدن گرفت و فصلی دیگر از پایمردی، ایثار و پایداری مردم اندیمشک در تاریخ این سرزمین رقم خورد.

عقربه ساعت هنوز کمی به ساعت ۱۲ ظهر مانده بود. هجوم بی‌امان بمب‌افکن‌های عراقی، سینه آسمان اندیمشک را شکافت. میگ‌های عراقی؛ یکی پس از دیگری در آسمان اندیمشک ظاهر شدند و روز خونین اندیمشک آغاز می‌شود. تنها در چند دقیقه ابتدایی این هجوم ناجوانمردانه، تعداد بمب‌افکن‌های عراق به ۵۴ فروند رسیدند. این تعداد هواپیمای جنگنده در مقابل شهری با جمعیت اندکی غریب به چندهزار نفر بود.

صدای هولناک سقوط بمب‌ها و شیرجه زدن جنگنده‌ها، یک ساعت و چهل‌ و پنج دقیقه در کوچه‌ها و خیابان‌های شهر شنیده می‌شد و ساعت‌های سختی در انتظار این شهر بودند.

شهر آماج حملات جنگنده‌های عراقی قرار گرفته و تن فرسودۀ شهر، زیر آتش مرگبارشان قرار می‌گرفت. از هرطرف غرق در انفجارات بی‌امان این جنگنده‌ها شده بود. میدان و ایستگاه راه‌آهن، پادگان دوکوهه، پایگاه چهارم شکاری، بیمارستان شهید بهشتی، پلاژ سد دز، کوچه‌ و خیابان‌های اندیمشک از این حملات وحشیانه‌ی رژیم بعث بی‌نصیب نماندند.

شهر جولانگاه عربده‌های میگ‌های عراق شده و مانند پلی معلق به هر سو تاب برمی‌داشت. از هرنقطه شهر دودی غلیظ و سیاه آسمان شهر را می‌بلعد. اوضاع شهر دلخراش بود. صدای گریه مردم، صحنه‌های تکان‌دهنده بمباران، جسدهای کنار خیابان، قطعات جداشده از بدن و گوشت‌های چسبیده به دیوار‌ها دل هر شاهدی را به درد می‌آورد.

آوار‌های فروریخته‌شده، نسترن‌های خون‌آلود را گرفتار ساخته‌ و حکایت از پرپر شدن شقایق‌های عاشق بی‌شماری دارد که با خون خود اندیمشک قهرمان را رنگین ساخته‌اند و صدای آمبولانس‌هایی که لحظه‌ای قطع نمی‌شود و فضای شهر را سنگین‌تر می‌کند.

حملات وحشیانه‌ی جنگنده‌های عراقی، زمانی به پایان می‌رسد که جای‌ جای اندیمشک قهرمان در دود و خون فرو رفته و شهر شاهد صحنه‌هایی از به خاک افتادن مردان و زنان غیور این سرزمین می‌شود.

اما این حمله وحشیانه صدامیان نه تنها روحیه مردم اندیمشک را تضعیف نكرد بلكه مقاوم تر از قبل به پشتیبانی از جبهه حق علیه باطل ادامه دادند.

از آمار کشته‌ها و زخمی‌هایی این نبرد نابرابر، آمار دقیقی در دسترس نیست اما بر طبق آنچه نقل شده است چیزی قریب به ۳۰۰ نفر غریبانه به خاک افتاده و ۷۰۰ نفر نیز به جراحت‌های شدید دچار شدند و این تمام سوز داستان اندیمشک بی‌دفاع ماست.

حماسه امروز؛ لزوم تبيين حماسه مردم اندیمشک در چهارم آذر ۶۵ و ثبت ملی این روز

اندیمشک هنوز نفس می‌کشد و این ایثار و پایداری مردم اندیمشک است، از آن روز تلخ باقی ماند.

یکی از ویژگی‌هایی که بمباران روز ۴ آذر ۶۵ را متمایز می‌کند این است در این روز، رزمندگانی از یگان‌های ارتش، سپاه و بسیج در اندیمشک حضور داشتند و علاوه بر مردم اندیمشک، شهدا و مجروحینی از سراسر کشور تقدیم انقلاب و اسلام شد.

مردم شهید پرور اندیمشک، چند روز بعد در تشییع ۷۲ شهید اندیمشکی و بیش از ۲۵۰ شهید رزمنده غیر اندیمشکی فریاد رسای «جنگ جنگ تا پیروزی» سر دادند و نشان دادند لحظه‌ای از مقاومت و ایستادگی خود، دست بر نمی‌دارند.

مردمی که امام خمینی(ره) درباره آنان فرمود:« آنهایی که تو خانه نشسته‌اند و می‌گویند که مردم خسته شده‌اند و از جنگ خسته شده‌اند از چه و چه. آن‌ها خودشان خسته هستند، از اول هم خسته بودند. مردم کی‌اند؟ این اندیمشک است مورد تجاوز واقع می‌شود، دنباله‌اش جنگ جنگ تا پیروزی می‌گویند (صحیفه نور ج ۱۸).

طولانی بودن مدت هجوم دشمن بعثی و از همه مهمتر مقاومت در آتش مردم اندیمشک می‌طلبد، این روز پر حادثه در تاریخ این دیار ثبت و درج گردد. اگر چه همه ساله در سالروز اين حادثه در انديمشک مراسم و آيين‌هايی برگزار می‌گردد اما آن گونه که شایسته مردم اندیمشک است به تکریم و پاسداشت این روز نه در سطح شهرستان و نه در سطح کشور پرداخته نشده است.

بدون شک اگر این حادثه تلخ در هر کجای دنیا رخ می‌داد، رسانه‌ها و مردم آن را تبدیل به نماد مقاومت و ایستادگی می‌کردند و چنان به آن می‌پرداختند که هیچ‌گاه فراموش نشود. اما متأسفانه پس از گذشت حدود سی و هشت سال از این حادثه، این مقاومت بی‌نظیر مردم اندیمشک جایی در تقویم رسمی کشور ندارد.

سال‌ها است، ثبت این روز به نام روز مقاومت و پایداری اندیمشک یکی از مطالبات مردم اندیمشک است. ثبت این حماسه مقاومت مردمی در تقویم ملی كشور، یک دلگرمی برای كسانی است كه در آن روز تلخ، تكه‌های پیكر عزیزان خود را بر ساختمان‌ها و درختان منطقه راه‌آهن اندیمشک مشاهده كردند اما هیچ‌گاه از اعتقاد و استقامت خود دست نكشیدند.

شورای عالی انقلاب فرهنگی، عالی‌ترین نهاد سیاست‌گذاری در حوزه فرهنگ و رویدادهای تاریخی و فرهنگی کشور است. این نهاد نزدیک به چهار دهه است که از نامگذاری روز ۴ آذر بنام ” حماسه مقاومت مردم اندیمشک، در طولانی‌ترین هجوم هوایی دشمن بعثی در سال ۶۵ ” امتناع می‌ورزد.

غفلت از درج این واقعه مهم از سوی عالی‌ترین نهاد فرهنگی کشور یعنی محروم ساختن تاریخ کشور از یک رویداد بزرگ که روح مقاومت، ایثار و ایستادگی در آن موج می‌زند. براستی متولیان فرهنگی برای این غفلت خود چه پاسخی دارند؟ چرا ایستادگی مردم انقلابی و شهید پرور اندیمشک در تقویم رسمی کشور جایی ندارد؟