صبح ساباط _ ریحانه رفیعی زاده؛ سفر به عتبات عالیات، یکی از آرزوهای دیرینه‌ی هر دل عاشق اهل‌بیت(ع) است؛ سفری که نه تنها ریشه در باورهای دینی بلکه در هویت فرهنگی ملت ایران دارد. میلیون‌ها زائر در طول سال به نیت زیارت بارگاه نورانی امام علی(ع) در نجف اشرف و سیدالشهدا(ع) در کربلای معلی، راهی کشور عراق می‌شوند.

اگر زائرانی که مسیر هوایی را برای سفر انتخاب می‌کنند، کمتر با مشکلات روبه‌رو باشند، زائران زمینی در گذرگاه‌های مرزی ـ به‌ویژه مرز مهران ـ قصه‌ای متفاوت دارند؛ قصه‌ای از خستگی، انتظار و گلایه.

مرز مهران که باید دروازه تسهیل زیارت باشد، در ایام پر ازدحام به میدان دشواری برای زائران تبدیل می‌شود. ازدحام جمعیت، نبود سایه‌بان و امکانات رفاهی کافی، صف‌های طولانی در گیت‌های بازرسی، کمبود وسایل حمل‌ونقل و بی‌نظمی در روند عبور از مرز، بخشی از مشکلاتی است که زائران از آن سخن می‌گویند.

زائرانی که ساعت‌ها در صف‌های فشرده انتظار کشیده‌اند، با لبخندی خسته می‌گویند: ما برای زیارت آمده‌ایم، اما راه رسیدن به ضریح از خودِ زیارت سخت‌تر شده است.

به گفته برخی از زائران، در مسیر مهران تا نجف، اغلب امکانات اولیه سفر همچون آب آشامیدنی، سرویس بهداشتی تمیز و فضای استراحت مناسب، به‌درستی فراهم نشده است. این وضعیت در شرایطی ادامه دارد که هرسال وعده‌هایی برای بهبود زیرساخت‌های مرزی داده می‌شود، اما همچنان مشکلات تکرار می‌گردد.

از سوی دیگر، نظراتی مبنی بر اینکه که مدیریت مرزها باید مبتنی بر کرامت زائر و نگاه فرهنگی به سفر زیارتی باشد. آنها تأکید دارند که حفظ شأن زائر، نه‌تنها در کشور میزبان بلکه در مبدأ سفر نیز باید به‌عنوان یک اصل جدی در دستور کار نهادهای مسئول قرار گیرد.

مرز مهران، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مسیرهای تردد زائران ایرانی به عراق، نیازمند مدیریت یکپارچه و تجهیز جدی‌تر است تا زائرانی که با نیت خالص قدم در مسیر نور می‌گذارند، در مرز گرفتار بی‌نظمی و خستگی نشوند.

زائر عتبات عالیات، با دلِ عاشق و نیتی پاک رهسپار دیار عشق می‌شود و شایسته است مسیر زیارتش نیز با کرامت و نظم همراه باشد. مشکلات مکرر مرز مهران نشان می‌دهد که هنوز تا تحقق شعار «خدمت به زائر افتخار ماست» فاصله زیادی وجود دارد.

گویی هنوز باید گفت: مرز مهران به ایران نمی‌آید.