صبح ساباط _ محمد زاده رحمانی؛ حدود دو هفته پیش بود که گزارشی از مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی منتشر شد و بر اساس آن رتبه استان های کشور در شاخص امنیت سرمایه گذاری دچار تغییراتی شده بود که البته بنا به توضیحات تکمیلی این مرکز چون تعداد سوال شوندگان و فعالان اقتصادی که در این پرسشنامه مشارکت داشته اند در برخی از استان ها از جمله یزد، ناکافی بوده، خروجی این گزارش نمی توانست غیر قابل استناد باشد. نکته جالب‌تر دیگر این گزارش، یکی از استان های جنوبی کشور بود که از رتبه اول امنیت سرمایه گذاری در زمستان ۱۴۰۰ به رتبه سی ام این شاخص در بهار ۱۴۰۱ تنزل پیدا کرده بود در صورتی که اساسا چنین چیزی امکان پذیر نیست مگر اینکه زلزله که چه عرض کنم، یک آتشفشان آن استان و زیرساخت هایش را ظرف این بازه زمانی بسیار کوتاه از بین برده باشد.

و اما از شاخص امنیت سرمایه گذاری که خود حدود ۴۰ مولفه آماری و پیمایشی را شامل می شود عبور کنیم، جا دارد به میران ارزی و ریالی سرمایه گذاری نیز اشاره ای داشته باشیم؛ در چند سال گذشته تعداد زیادی از نخبگان، اصحاب رسانه، جامعه دانشگاهی، ائمه جمعه و همچنین نمایندگان محترم مردم استان در مجلس شورای اسلامی از وضعیت پیش آمده برای استان که ناشی از سرمایه گذاری های عظیم در صنایع آلاینده و مهاجرپذیر بوده و ضمن بر هم زدن بافت اجتماعی برخی شهرستان ها، توسعه نا همگونی را نیر رقم زده، ابراز نگرانی کرده اند و اتکای استانداری و مجموعه مدیران اقتصادی استان به سند آمایش سرزمین و تدوین برنامه های تحولی یزد نوین را ستوده اند، چون این رویکرد به تغییر ریل سرمایه گذاری استان از صنایع مذکور به صنایع دانش بنیان و با تکنولوژی برتر (High tech) که هم پاک و سبز بوده و هم به جای به کارگیری از کارگران یدی فاقد مهارت به استفاده از تکنیسین ها و تحصیل کردگان می پردازد و هر پروژه را ملزم به داشتن پیوست های فرهنگی و زیست محیطی می نماید.

بنابراین، قبل از هر اظهار نظر و انتقاد باید به نکته واقف باشیم که هیچ گاه حجم سرمایه گذاری در یک یا حتی چند صنعت دانش بنیان با این رقم در یک کارخانه فولادسازی یا کاشی و سرامیک برابری نمی کند ولی ایجاد و توسعه صنایع پاک و دانش بنیان، کارخانجات سازگار با بوم و اقلیم استان یزد همانند نساجی، صنایع پایین دستی و ظریف فولاد، مس و پتروشیمی و کسب و کارهایی از این قبیل برای استانی مانند یزد لازم و اجتناب ناپذیر می باشد تا هم محیط زیست آن بهبود، هم بافت اجتماعی دارالعباده حفظ و هم به جای کارگران فاقد تحصیلات و مهاجر از استان های دیگر که آسیب های اجتماعی خاص خود را به همراه دارند، نخبگان و تحصیل کردگان به کار گرفته شوند و گرنه چنانچه صرفا بخواهیم به کمیت سرمایه گذاری توجه و اهمیت دهیم، کافی است فقط یک ماه به تقاضاهای پر تعداد سرمایه گذاران در محور مهریز تا عقدا پاسخ مثبت داده تا رقم سرمایه گذاری در استان نجومی شده ولی در عوض، با این کار، محور و پهنه ای که به اصطلاح عامیانه خفه شده است را به حالت بحرانی تبدیل کنیم.